100-lecie Powstania Wielkopololskiego

Nasza Ojczyzna świętowała stulecie odzyskania niepodległości, a nasza Wielkopolska stulecie Powstania Wielkopolskiego. Już od 27 grudnia można było zobaczyć flagi na domach naszych mieszkańców, na rynku kibice Lecha stworzyli świetlną iluminację, a zwieńczeniem był dzień 1 stycznia. Władze samorządowe i zebrani mieszkańcy uczcili powstańców w miejscach ich pamięci, a na koniec została odprawiona Msza Święta poprzedzona apelem pamięci. Wagi uroczystości dodała obecność sztandarów, Miejskiej Orkiestry Dętej i chóru krotoszyńskiego Liceum Ogólonoksztalcącego. Mszy Świętej przewodniczył proboszcz parafii farnej ks. Aleksander Gendera.

Okolicznościwa homilia wygłoszona podczas Mszy św. przez ks. dra Aleksandra Genderę:

1. Czytania mszalne dzisiejszej liturgii stawiają w centrum dziecię Jezus i Jego Matkę – Bożą Rodzicielkę Maryję, która „przechowywała wszystkie te sprawy w sercu swoim”.
Rozpoznać w narodzonym w Betlejem dziecięciu Boga, to pozwolić siebie poprowadzić z niewoli grzechu do życia w prawdziwej wolno-ści.
W Starym Testamencie Jezusa zapowiadał Mojżesz, którego życie oca-liła wiara matki, aby ten, kiedy dorośnie, wyprowadził swój Naród z ziemi egipskiej niewoli do krainy darowanej przez Boga.
Te Biblijne treści budowały nadzieję Polaków, że Bóg po długich la-tach zaborów przywróci wolną Ojczyznę. Każde kolejne święta Boże-go Narodzenia przynosiły nową nadzieję na wolną Polskę. Wiara ta została zapisana w tekstach kolęd śpiewanych wówczas w polskich domach.
W pamiętnym 1863 roku do melodii „W żłobie leży” dopisano słowa:

W polskich sercach, niby w żłobie, leży dziś nasz Pan i Król.
My dziś Boga czujem w sobie, On nam w radość zmienia ból…
Oto z nami, tułaczami cały polski klęka kraj
Co chcesz Panie, uczyń z nami, ale Polsce życie daj!
Przyjmiem chętnie z Twojej ręki, wszystkie kary, wszystkie męki,
ale Polsce męki skróć! Boże Ojcze, Boże wielki!
Weź krew naszą do kropelki, ale Polsce wolność wróć!

Na początku XX wieku w domach polskich śpiewano na Boże Narodzenie:
Pan z nieba i z łona Ojca przychodzi,
oto się z Maryi dziś Jezus rodzi;
łaski przynosi temu, kto prosi,
odpuszcza grzechy, daje pociechy;
O dajże nam panie, niech Polska wstanie.

Uśmierz Panie wrogów, co nas ciężko dręczą,
Za modły do Ciebie więzieniem męczą.
Połącz Twe ludy miłością świętą, umocnij wiarę ojców zwichniętą.
O dajże nam Panie, niech Polska wstanie!

Wraz z wiarą w Boga i modlitwą w ojczystym języku w polskich domach przekazywano pragnienie wolnej Ojczyzny.
To niesłychane, że przez 123 lata niewoli zaborcy nie zdołali zniszczyć polskiego ducha. A to dlatego, że matki w domach „przechowywały wszystkie te sprawy w swoich sercach” i przekazywały swoim dzieciom wraz z wiarą w Boga miłość do Ojczyzny.

2. Dzień 1 stycznia 1919 roku to ważna data w historii Krotoszyna, to dzień wyzwolenia miasta spod panowania niemieckiego zaborcy. Przed stu laty – tak jak dzisiaj – był to wtorek. Jeszcze do południa członkowie Rady Ludowej kalkulowali, że nie widzą możliwości wy-zwolenia miasta, było to zbyt trudne zadanie. Sytuacja była nieco od-mienna niż w innych miastach. Znajdowało się to centrum dóbr książąt Thurn und Taxis, będących jednym z największych majątków w Wiel-kopolsce. W samym mieście, które było ośrodkiem przemysłowym i ważnym węzłem kolejowym, ludność niemiecka stanowiła ok. 50 % mieszkańców. Kwaterował tu 600-osobowy garnizon niemiecki, silne oddziały stacjonowały również kilkanaście kilometrów na południe od miasta, tuż za granicą (por. P. Anders, Śladami Powstania Wielkopol-skiego, s. 162-163).
Po zapadnięciu zmroku ok . godz. 18.00 powstańcy wielkopolscy wy-darli dworzec kolejowy przemocy pruskiej wspierani przez pociąg pancerny „Poznańczyk” i to był moment decydujący. Powstańcy kro-toszyńscy prowadzeni zrywem wyzwoleńczym wyruszyli, aby zająć w mieście ważne urzędy. Grupa miejscowych powstańców udała się do koszar, z których żołnierze niemieccy się wycofali (por. P. Anders, Śladami Powstania Wielkopolskiego, s. 162-163). Powstańcy Wielko-polscy zapisali swoimi czynami piękną kartę w dziejach naszego na-rodu.
W zgłębieniu polskiego ducha, który nadzieję na wolna Ojczyznę czerpał z wiary w Boga, jakże puste są słowa, że 100-rocznicę Powstania Wielkopolskiego nie należy łączyć z modlitwą i Mszą św. To tak, jakby ktoś po 100 latach powiedział: „myliliście się, że w czasie zaborów polskość przechowaliście w skarbcu wiary i Kościoła. To nie nasi przodkowie się pomylili. Oni są zwycięzcami i polskimi bohaterami.

3. Ciągle aktualne są słowa modlitwy „My chcemy Boga” – bo dzięki Niemu rozumiemy siebie. Bo w Bogu odnajdujemy naszą Polską narodową tożsamość. Bo w nim znajdujemy nadzieję pomimo trudności i różnorakich wyzwań dzisiejszego dnia. Powstanie Wielkopolskie domaga się nie tylko naszej pamięci, ale domaga się również dzisiaj naszej miłości do Ojczyzny i naszej odpowiedzialności za nią ponad wszystkimi możliwymi podziałami. Domaga się miłości i poświęcenia do Ojczyzny, poszukiwania jej dobra, a nie ślepego serwilizmu wobec ideologii narzucanych przez unijnych urzędników.
Tak jak przede stu laty nasi ojcowie wiedzieli, że tu na tych ziemiach bije serce Polski, tak i my musimy pamiętać, że nasza ostateczna nadzieja znajduje wypełnienie w Bogu, abyśmy i my budowali pomyślną przyszłość dla Polski. Jeżeli obronimy pamięć kim jesteśmy dzięki Bogu, to będziemy trwać z nadzieją patrząc w przyszłość.

Siostry i Bracia,
W tym pierwszym dniu Nowego Roku zawierzmy samych siebie, naszą wolność i pomyślny rozwój Ojczyzny Bogurodzicy Maryi.
Jak w Hymnie Juliusza Słowackiego:

 Bogarodzico! Dziewico!
 Słuchaj nas Matko Boża,
 To ojców naszych Śpiew,
 Wolności błyszczy zorza,
 Wolności bije dzwon,
 Wolności rośnie krzew.
 Bogarodzico!
 Wolnego ludu śpiew
 Zanieś przed Boga tron.
Amen