Z Krotoszyna do Libanu… z przeszkodami

Z Krotoszyna do Libanu…

W czwartek 17 października w godzinach popołudniowych wyruszyliśmy z Krotoszyna w grupie 22 pielgrzymów przez Wrocław i Warszawę do Bejrutu. Na lotnisku pojawiły się pierwsze informacje o rozpoczętych w Libanie protestach na drogach. Podczas przejazdu mogliśmy zobaczyć płonące opony i barykady. Trasę ok. 30 km pokonaliśmy w czasie 1,5 godziny. Z ulgą dotarliśmy do hotelu w miejscowości Jounieh Al Murjan. Demonstracje wybuchły na tle rosnących kosztów utrzymania i planów władz wprowadzenia nowych podatków, w tym opłat za użytkowanie internetowych komunikatorów, takich jak WhatsApp.

Nasz program musiał być zmieniony, a nawet okrojony ze względu na blokady dróg. W piątek dosyć sprawnie dotarliśmy do Jeitta Grotto – światowej sławy jaskini, jednej z największych i najpiękniejszych w świecie, którą zwiedza się na dwóch poziomach: górną spacerkiem, dolną łodziami. Stąd przejechaliśmy do miejscowości Harissa, gdzie znajduje się Narodowe Sanktuarium i figura Matki Bożej Królowej Libanu. U bram sanktuarium powitała nas statua naszego rodaka, św. Jana Pawła II, który odwiedził Liban w 1997 roku.

W sobotę udaliśmy się do miejscowości Annaya w Górach Libanu, gdzie znajduje się Sanktuarium Św. Charbela. Nawiedziliśmy grób Św. Charbela w klasztorze Św. Maruna w Annaya oraz Pustelnię pw. ŚŚw. Piotra i Pawła, gdzie święty spędził 23 lata swego życia i gdzie zmarł. Msza Św. była sprawowana w kaplicy klasztornej w sąsiedztwie kaplicy z grobem świętego. Popołudniu zatrzymaliśmy się w Biblos – to jedno z najstarszych, stale zamieszkałych miast w świecie, miejsce powstania alfabetu fenickiego i wynalezienia pieniądza. Zobaczyliśmy mury obronne, zamek krzyżowców, kościół Św. Jana.
 

Na całym świecie czczony św. Charbel, to niezwykle skromny pustelnik, człowiek modlitwy i głębokiej wiary. Dla siebie surowy, stosujący zapomniane już dziś praktyki pokutne. Obecnie w sanktuarium świętego w Annaya znajduje się dokumentacja zawierająca ponad sześć tysięcy cudów, które wydarzyły się za jego wstawiennictwem. Często są to uzdrowienia osób, którym medycyna nie dawała już najmniejszych szans. Jednak jego pragnieniem – jak powiedział do Nouhad Al-Chami, której w cudowny sposób zoperował tętnice – jest to, aby ludzie wracali do Boga.

W niedzielę przejechaliśmy, ponownie z przeszkodami, w Góry Libanu, na północ kraju, do miejscowości Beqaa Kafra – rodzinnej wsi Św. Charbela. W kościele chrztu świętego odprawiliśmy Mszę Św. Następnie przejechaliśmy do miejscowości Bsherrie na spacer w rezerwacie „Bożych Cedrów” – najstarszym lesie cedrowym. Ostatnim punktem programu tego dnia był zjazd do malowniczej Doliny Kadisha – „Świętej Doliny” i zwiedzanie Klasztoru Św. Antoniego Wielkiego w Kozhaya.

W poniedziałek pojechaliśmy do Sanktuarium Św. Rafki – patronki cierpiących. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w gaju oliwnym, po spotkaniu z tamtejszą ludnością, która pracowała przy zbiorze oliwek, ponownie udaliśmy się do Biblos, aby zakosztować atmosfery tego miasta oraz kąpieli w ciepłych wodach morza śródziemnego.

„Czemu nie nawiedzasz mnie cierpieniem?” – pyta Ukrzyżowanego zakonnica o ciepłych, piwnych oczach. Pan odpowiada na jej prośbę. Ciesząca się doskonałym zdrowiem pięćdziesięcioletnia s. Rafka (Pietra Choboq Ar-Rayes) traci wzrok i zostaje sparaliżowana, otrzymuje również stygmat rany, która odcisnęła się na plecach Pana Jezusa podczas niesienia Krzyża. Jak jednak zapewniają jej współsiostry, mimo niemal 30 lat cierpienia nie opuściły jej radość i wdzięczność. W trakcie choroby modli się: „Naucz mnie przemieniać ból w drogę światła i chwały dla Boga”. Swoje cierpienia wykorzystuje, by ofiarować je w przynoszonych jej intencjach. Kanonizowana w 2001 r., jest patronką osób cierpiących, szczególnie na choroby nowotworowe.

We wtorek – ostatni dzień pobytu, pojechaliśmy ponownie do Annaya, do sanktuarium św. Szarbela. Ze względu na blokady dróg dotarliśmy na kończącą się comiesięczną procesję z bardzo licznym udziałem miejscowych wiernych. Po obfitym obiedzie w przydrożnej restauracji udaliśmy się do Hotelu, by stąd późnym wieczorem udać się na lotnisko.

W Libanie pomimo otaczającego wewnątrz kraju i zewnątrz islamu ciągle bije serce wiary w Chrystusa. Ta ziemia pamięta, jak mówi legenda, kroki Adama, który po wygnaniu z Raju, osiadł właśnie tu w Libanie. To tu sam Bóg, jak mówi kolejna legenda, zszedł na ziemię i zasadził swoimi rękoma cedry na cudnej libańskiej ziemi.
 

To ziemia świętych maronitów: Św. Charbela, Św. Rafki, z życiem których mogliśmy zapoznać się w trakcie pielgrzymki. Liban leży na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Nazwa kraju pochodzi od starego wyrazu semickiego „Lubnan” – znaczy „biały jak mleko” i odnosi się do szczytów górskich Libanu, które prawie przez cały rok są pokryte śniegiem. Historycznie i geograficznie nazwy Liban używano na oznaczenie łańcucha górskiego pomiędzy Tripoli a Tyrem, ciągnącego się wzdłuż wybrzeża morskiego.

Pielgrzymka do Libanu pozostawi w naszej pamięci piękno przyrody i kultury. Będziemy kojarzyć ten kraj ze św. Charbelem.
 

Pan Bóg dał Libanowi bardzo dużo. Liczący zaledwie 10,5 tys. km² powierzchni kraj ma wszystko: morze, rzeki, góry przekraczające 3 tys. m n.p.m., lasy cedrowe, a nawet kawałek pustyni - nie wspominając wielotysięcznej historii i związanych z nią pozostałości. Jednak to, co najbardziej charakteryzuje ten kraj, to ludzie - kochający życie i umiejący się nim cieszyć. Miłym wspomnieniem będzie duża życzliwość i przyjazne nastawienie mieszkańców, najbardziej widoczne w opiece miejscowego przewodnika, a także kierowcy. Widzieliśmy Liban z licznymi figurami Maryi, Matki Zbawiciela oraz kapliczkami świętych. Tamtejsi chrześcijanie mocno zakorzenieni są w wierze, a okazywanie jej w różny sposób na zewnątrz jest zarazem ochroną przez siłą muzułmańską.